Rouw en steun: hoe je omgaat met verlies bij mens én dier

Rouw en steun: hoe je omgaat met verlies bij mens én dier

Een gesprek met Marleen van Baal over rouwbegeleiding bij honden én hun baasjes

Rouwen om een hond. Voor de één ondenkbaar, voor de ander een diep en allesomvattend verdriet. In deze aflevering van Bello’s podcast gaat Jeffrey in gesprek met rouwbegeleider Marleen van Baal, en dat levert een open, eerlijk en ontroerend gesprek op over verlies, verbinding en de kracht van afstemmen—zowel op mens als op dier.

Rouw is persoonlijk—en uniek

Marleen trapt het gesprek af met een belangrijke constatering: rouw is per definitie persoonlijk. Of je nu afscheid neemt van een hond, een kat of een mens—de intensiteit van je verdriet hangt vooral af van de band die je had. En die band is altijd uniek. De één voelt meer verdriet om een hond dan om een familielid. En dat is oké.

“Rouw verwerk je niet, je groeit eromheen.”

Hoe rouw je als volwassene of als kind?

Kinderen rouwen anders dan volwassenen, legt Marleen uit. Waar volwassenen kunnen relativeren, zijn kinderen vaak nog volop in ontwikkeling. Een hond is voor hen niet zomaar een dier, maar een maatje, een ankerpunt. Zeker jonge kinderen, ook van twee jaar, voelen haarfijn aan dat er iets verandert, ook al uiten ze dat anders.

Tips van Marleen voor kinderen:

• Laat ze tekenen of bouwen (bijv. een plekje voor de overleden hond maken van Lego)
• Verwacht geen gesprekken—zoek naar non-verbale uitingen
• Geef ruimte voor emoties, ook als die onverwacht boven komen

En hoe zit dat met de achterblijvende hond?

Niet alleen mensen rouwen. Honden ook. En dat doet elke hond op zijn of haar eigen manier. De ene wordt stil en teruggetrokken, de ander juist drukker of angstiger. Marleen noemt het voorbeeld van haar eigen honden Franka en Bart. Toen Franka overleed, was Bart ontregeld, onrustig en verdrietig. Gedrag dat we ook bij mensen herkennen.

Belangrijke tips voor de rouwende hond:

• Creëer rust en veiligheid, forceer niks
• Laat het tempo van de hond leidend zijn
• Kijk goed: heeft je hond behoefte aan actie of juist nabijheid?

Wat kun je doen voor iemand in rouw?

Steun bieden is niet ‘één maat past iedereen’. Marleen noemt het boek De Taal van Rouw van Babet te Winkel waarin verschillende manieren van rouwverwerking aan bod komen. De kern: vraag wat de ander nodig heeft, in plaats van zelf in te vullen.

Wat beter níet te zeggen:

• “Het was maar een hond.”
• “Hij was toch al oud?”
• “Neem gewoon een nieuwe.”

Wat wel helpt:

• “Wat heb jij nu nodig?”
• “Zullen we een stukje wandelen?”
• “Wil je herinneringen ophalen?”

Ook social media kan helend zijn

Een verrassend maar waardevol inzicht: online delen van je verdriet kan steunend werken. Reacties van anderen kunnen erkenning geven, of helpen om het verlies een plek te geven. En vergeet de oude wandelmaatjes van je hond niet—loop nog eens met hen mee. Je hoeft het niet alleen te doen.

De afsluitende tip van Marleen:

Afstemmen. Op jezelf. Op je kind. Op je hond. En op wat er nú nodig is. “Zo ontstaat er ruimte voor een nieuwe balans.”