Gezondheidsproblemen bij honden: Blaasproblemen & snacks

Het motto van Bellobox is ‘Het beste voor jouw hond!’. Onbeperkt zomaar alle snacks kunnen eten, dat is natuurlijk niet voor iedere hond weggelegd. Sommige honden hebben gezondheidsproblemen die er voor zorgen dat het snackplezier soms beperkt blijft tot een paar opties, zoals bijvoorbeeld problemen met de alvleesklier of de blaas. In deze serie gaan we dieper in op de achterliggende oorzaak van deze problemen en de snacks die wel bij deze aandoeningen passen.

Achtergrondinformatie

Een vraag die we bij Bellobox regelmatig ontvangen is ‘welke snacks zijn geschikt voor mijn hond die gevoelig is voor blaasstenen/blaasgruis?’. Het antwoord daarop is niet in een zin te vangen, er zijn namelijk 4 grote groepen blaasstenen die allemaal net een iets andere aanpak nodig hebben.

Maar laten we beginnen bij het begin: hoe ontstaan die stenen zou eigenlijk? Er zijn diverse oorzaken voor het ontstaan van blaasstenen, die soms zelfs per ras kunnen verschillen. De afvalstoffen die uit het bloed gefilterd worden en in de urine terechtkomen kunnen gaan klonteren, wat een soort sneeuwbaleffect teweegbrengt waar steeds meer afvalstoffen zich aan het klompje gaan aanhechten en het klompje gruis kan uitgroeien tot een echte blaassteen. Bepaalde rassen zijn extra gevoelig voor het optreden van blaasgruis en blaasstenen, maar stenen kunnen ook optreden onder invloed van bepaalde medicijnen, bacteriële ontstekingen of bepaalde toevoegingen in het dieet.

In principe komen blaasstenen voor bij zowel reuen als teven, toch zien we vaker problemen bij reuen. Dat heeft er mee te maken dat de plasbuis van een reu langer en smaller is dan die van een teef, waardoor de teef kleinere stenen vaak wel kan uitplassen die bij de reu kunnen vastlopen in de plasbuis (zie figuur).

De meest voorkomende groepen blaasstenen zijn:

• Struvietstenen
• Calciumhoudende stenen (calcium-oxalaat stenen)
• Uraatstenen
• Cysteïnestenen

De struvietstenen zijn bij honden de meest voorkomende blaasstenen, omdat ze kunnen ontstaan als gevolg van een (chronische) blaasontsteking. Het is dus belangrijk om niet alleen de stenen te behandelen, maar te zorgen dat de onderliggende infectie ook voldoende behandeld is. Veelal is een aangepast dieet, naast chirurgie, ook onderdeel van de behandeling van struvietstenen. Over het algemeen is dit een magnesium-, ammonium- en fosfaatarm dieet waarbij de zuurtegraad van de urine verlaagd wordt, zodat de steenvorming beperkt wordt.

Calcium-oxalaatstenen zijn niet op te lossen met een speciaal dieet en zullen dus altijd chirurgisch verwijderd moeten worden, maar zijn in sommige gevallen wel te voorkomen met een speciaal dieet. Omdat de oorzaak van het ontstaan van deze stenen niet helemaal duidelijk is, kan een speciaal nierdieet soms niet genoeg zijn en moeten er andere aanpassingen gedaan worden.

Uraat- en cysteïnestenen zijn meer rasgebonden en zijn wat minder vaak voorkomend dan de calcium- en struvietstenen. Bijvoorbeeld Dalmatiërs en Engelse Bulldoggen zijn veel gevoeliger voor uraatstenen, terwijl cysteïnestenen veel gevonden worden bij New Foundlanders en Mastiffs. In het geval van uraatstenen kan het helpen om een hond een dieet te geven met een minimale hoeveelheid dierlijke eiwitten om de vorming van uraten te beperken. Kort samengevat: Alleen in het geval van struvietstenen is bekend dat dieetmaatregelen een goed effect kunnen hebben, in het geval van andere stenen is het doorvoeren van dieetmaatregelen meestal met beperkt succes en moeten er andere aanvullende maatregelen worden genomen.

Welke snacks zijn dan geschikt voor mijn hond?

Het beste soort snack voor je hond met blaasstenen is zoutloos en mager om het aantal dierlijke eiwitten te beperken. Sommige snacks, zoals huiden, zijn gedroogd met zout waardoor dit meestal niet de beste keuze is voor een hond met een urinary-dieet. Zoutloos gedroogde runderoren zijn vaak een zeer veilige keus omdat ze weinig spierweefsel bevatten. Kip-snacks zorgen vaak voor een meer basische urine, terwijl we de urine liever aan de zuurdere kant van het spectrum hebben. In een meer basische urine is de kans groter dat gruis gaat vormen.