Hi! Mijn naam is Lisanne, ik ben 26 jaar oud en in het dagelijks leven werkzaam als dierenarts. Naast mijn werk ben ik vrijwel altijd buiten te vinden, te paard of met de hond. Mijn hond Boots is een zwarte Oud-Duitse herder van bijna 1,5 jaar oud. Je hebt hem misschien al eens voorbij zien komen bij Bellobox, hij is een groot fan van de snacks. Zijn persoonlijke favoriet is het runderoor met pit J Voordat wij een herder kochten heb ik altijd Labradors getraind voor de jacht, maar nu was het tijd voor een nieuwe sport waarin zowel Boots als ik ons ei kwijt konden. En dat werd IGP!
IGP staat voor Internationale Gebruikshonden Prüfungsordnung en is een tak van de werkhondensport die oorspronkelijk ontstaan is in Duitsland. Vroeger stond het ook wel bekend als IPO-training. In principe kunnen alle werkhondenrassen van de FCI deelnemen aan IGP-wedstrijden!
Wat is IGP?
Voordat je mag deelnemen aan IGP-wedstrijden of -examens, moet je hond een Verkeerszekere Hond (VZH) examen halen. Hiermee laat je zien dat jouw hond zich sociaal en gehoorzaam kan gedragen in alledaagse situaties. Dit examen bestaat uit een appèl-gedeelte met gehoorzaamheidsoefeningen op het veld en een praktijkgedeelte op de openbare weg. De gehoorzaamheidsoefeningen zijn volgens een vast programma en lijken op de oefeningen van het IGP-programma. Bij het praktijkgedeelte wordt gekeken hoe de hond reageert op bijvoorbeeld hardlopers, fietsers en groepen mensen.
Het daadwerkelijke IGP-programma kan je pas daarna afleggen en dat bestaat uit 3 onderdelen: speuren, appèl en pakwerk/verdedigingswerk. Ieder IGP-examen bevat deze onderdelen, in de moeilijkheidsgraden IGP-1, IGP-2 en IGP-3. Bij het speuren wordt er een spoor uitgelopen door een spoorlegger, al dan niet met voorwerpen waar de hond naar moet verwijzen door er bij te gaan liggen, zitten, stilstaan of het voorwerp te apporteren. Voor het appèl gedeelte is er een vast programma dat, net als het speuren, steeds iets moeilijker wordt naarmate je in een hogere klasse komt. Tijdens het appèl gedeelte wordt getest of je hond gehoorzaamt op jouw commando’s zoals zit, af, volg, maar ook apporteren en springen zijn een onderdeel van het appèl. Daarnaast wordt ook getest of de hond schotvast is.
Als laatste onderdeel volgt dan nog het pakwerk/verdedigingswerk. Bij het pakwerk moet de hond een ‘boef’ (de pakwerker) opsporen, aanblaffen en begeleiden bij de verplaatsing. Wanneer de pakwerker probeert te vluchten, moet de hond ingrijpen. Tijdens het pakwerk wordt ook de belastbaarheid van je hond getest, hoe reageert de hond op bijvoorbeeld geschreeuw of dreiging?
Onze ervaring
Als ik heel eerlijk ben, wilde ik in het begin niet beginnen aan IGP met mijn (jonge) hond. Ik kwam zelf uit de jachthondenwereld en ik had geen ervaring met IGP of KNPV, maar ik was bang dat mijn hond misschien meer ging bijten of juist wel in sociale situaties ging bijten terwijl dat niet van hem gevraagd werd. Op de club werden we uitgenodigd om een keer te komen kijken tijdens de verschillende trainingsonderdelen en konden we kletsen met de trainers. Iedereen gaf daar eigenlijk hetzelfde antwoord: mijn hond ligt ondersteboven op de bank als we niet aan het trainen zijn, mijn kinderen kunnen er alles mee, het is een spelletje voor ze, etc. Uiteindelijk na lang wikken en wegen zijn we gestart met IGP toen Boots 6 maanden was.
En wát een beslissing was dat! In de eerste instantie begonnen we alleen met speuren en appèl en na een paar weken ook met pakwerk. Dat was wel een uitdaging, want voor een herder blaft Boots heel erg weinig (wel fijn in huis) en dat is wel een van de verplichte onderdelen van pakwerk. Bijten daarentegen, vond hij fantastisch! Ik had zelfs het idee dat het knagen op dingen in huis minder werd, alsof er nu een soort ‘kader’ was waarin er gebeten mocht worden. De pakwerker is zowel op het veld als buiten het veld zijn beste vriend, op het veld spelen ze een spelletje samen, buiten het veld springt hij hem in zijn armen omdat ze altijd leuke dingen doen samen. Ik ben er inmiddels wel achter dat het écht een spelletje is voor ze, ze gaan voor de mouw en niet voor de persoon die in het pak zit. Daarbij is wel het verschil met de KNPV dat ze bij IGP ook alleen maar op de mouw (onderarm) mogen bijten, niet op been, schouder of bovenarm.
De honden vinden het IGP programma in ieder geval fantastisch, als ik op zaterdag (trainingsdag) niet op tijd mijn bed uit kom, dan komt Boots me halen! Zodra ze het veld op komen is het alsof er een knop om gaat en dan is er alleen nog maar aandacht voor jou als geleider. Voor iedereen die (misschien) interesse heeft in IGP kan ik alleen maar zeggen, kom eens kijken bij een training en laat je overtuigen!